"Βιβλία" του Λουίς Μπρίτο Γκαρσία

φωτογραφία της Ελένης Ανεσιάδου

Ένα βιβλίο που μετά από κάποιο τράνταγμα μπέρδεψε όλες τις λέξεις του, χωρίς να υπάρχει τρόπος να τις ξαναβάλει στη σειρά. Ένα βιβλίο ο τίτλος του οποίου ήταν τόσο μα τόσο πλήρης που περιελάμβανε όλο το περιεχόμενο του βιβλίου.

Ένα βιβλίο με έναν πίνακα περιεχομένων  τόσο εκτενή που με τη σειρά του χρειαζόταν άλλα περιεχόμενα και αυτά με τη σειρά τους άλλα περιεχόμενα και ούτω καθεξής.

Ένα βιβλίο που διάβαζε τα πρόσωπα όσων ξεφύλλιζαν τις σελίδες του.

Ένα βιβλίο που περιείχε μία προς μία όλες τις σκέψεις ενός ανθρώπου και το οποίο για να διαβαστεί χρειαζόταν ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου.

Ένα βιβλίο προορισμένο να εξηγήσει ένα άλλο βιβλίο προορισμένο να εξηγήσει ένα άλλο βιβλίο προορισμένο να εξηγήσει ένα άλλο βιβλίο, που με τη σειρά του εξηγεί το πρώτο.

Ένα βιβλίο που συνοψίζει χίλια βιβλία και παράγει χίλια βιβλία που το αναπτύσσουν.

Ένα βιβλίο που αναιρεί άλλο βιβλίο στο οποίο αποδεικνύεται η εγκυρότητα του πρώτου.

Ένα βιβλίο που δίνει μια τέτοια εντύπωση της πραγματικότητας ώστε όταν επιστρέφουμε στην πραγματικότητα μας δίνει την εντύπωση ότι διαβάζουμε ένα βιβλίο.

 Ένα βιβλίο στο οποίο έχει αξία μόνο η δέκατη λέξη της εφτακοσιοστής σελίδας και όλες οι υπόλοιπες έχουν γραφτεί για να κρύψουν την αξία εκείνης.

Ένα βιβλίο ο ήρωας του οποίου γράφει ένα βιβλίο του οποίου ο ήρωας γράφει ένα βιβλίο του οποίου ο ήρωας γράφει ένα βιβλίο.

Ένα βιβλίο αφιερωμένο στο να αποδεικνύει τη ματαιότητα του να γράφεις βιβλία. 

φωτογραφία της Γιώτας Γεωργοπούλου

Γυναίκες ποιήτριες : Λένα Παππά

Η Λένα Παππά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Με πολλές και ενδιαφέρουσες σπουδές στην αρχαιολογία, τη γαλλική φιλολογία και τις καλές τέχνες εργάστηκε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών ως διευθύντρια βιβλιοθήκης και αργότερα γραμματέας . Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες , αλλά και μελοποιήθηκαν.

 

"Το δωμάτιο"

Μες το κλειστό δωμάτιο

μπορείς να βρεις ό, τι ποτέ να ονειρευτείς δεν τόλμησες

κι ό, τι βαθιά σου αγάπησες

κι όμως ποτέ δεν είδες

κι άλλα που δεν φαντάστηκες

και μέσα στη βαθιά επιθυμία ψηλάφησες

με ξέφρενη ελπίδα.

Εκεί είναι όλα και τίποτε.

Ανάλογα

με ποιο κλειδί θα ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους

με ποια χέρια θα τ' αγγίξεις, με τι μάτια

θα τα κοιτάξεις.

Μες στο κλειστό δωμάτιο

υπάρχουν όλα:

Το πουκάμισο της Ελένης,

ξόανα θεών λησμονημένων,

ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεσθημανή,

τα βήματα της θλίψης του της αίγλης του το φως,

το αίμα των θυσιασμένων

οι χαμένοι στόχοι τους

το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

τα δάκρυα της Βρισηίδας, της Κίρκης το φίλτρο,

το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας

σινιάλα από σβησμένους φάρους

μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές

λευκά χιονισμένα παραμύθια και πεταλουδόφτερα

εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά

θάνατοι και φωτιές και αόρατη ομορφιά.

Εκεί υπάρχουν όλα: αρκεί να πας, ολάνοιχτος γυρεύοντάς τα.

 (Από τη συλλογή "Αρτεσιανά" εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων. Αθήνα 1988)

 

Γυναίκες ποιήτριες : Λευκή Μολφέση

Η Λευκή Μολφέση (1953-2005) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι. Πέρασε αρκετά χρόνια στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου μοίραζε τη ζωή της ανάμεσα στην πόλη και την Αίγινα. Ήταν κόρη του γλύπτη Ιάσονα Μολφέση. " Έφυγε" αναπάντεχα σε τροχαίο δυστύχημα.

 

“Γυναίκες”

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε
την ομορφιά τους σαν πένθος,
γυναίκες φωτεινές και
σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της
αψίδας,
με το παιδί ασάλευτο στα
σταυρωμένα χέρια.
Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά
νηπιαγωγείων,
άλλες πάλι, ζωγραφιές με
κιμωλία,
όρθια τα μαλλιά και μεγάλη
μαύρη τσάντα.
Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα
ανάμεσα στις άλλες,
γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το
χείλος της κανάτας,
άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι
άλλες που είναι χήνες.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει ο φονιάς
να βγάλουν τον θάνατο περίπατο
μες στ' αραιό το δάσος.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει το παιδί Μαμά
και αυτές δεν απαντάνε...
Υπάρχουν γυναίκες που κάθε
τρίχα της κεφαλής τους
είναι κι ένας όρκος.
Είναι εκείνες που σέβονται το όνομα τους.
Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,
εκείνες που με τα χρόνια
βαραίνουν,
κι οι άλλες που ξεφτίζουν,
εκείνες που στέκουν στο κήπο
ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,
εκείνες που άγρια χόρτα
γεμίζουν,
εκείνες που χάνουν το φως τους,
εκείνες που απ' τον καημό
λυγίζουν,
εκείνες που κλωτσάει ο θάνατος
από μικρά παιδιά.
Εκείνες που κλείνουν μια
τελευταία φορά το παράθυρο
και καθαρίζουν μια τελευταία
φορά το σπίτι
και ταΐζουν τον σκύλο μια
τελευταία φορά
και μας αφήνουν δίχως να
πούνε λέξη,
έτσι σκληρά και μαγικά,
σαν το κερί που κρατάς στο χέρι
και σου σβήνει.


[από το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας του Ζ. Λακαριέρ.]

Νύχτα

Η νύχτα ξεχωρίζει από τη μέρα.

Τη νύχτα βλέπω την αλήθεια

που κρύβεται στο δυνατό φως της μέρας.

Βλέπω μυστικά να αποκαλύπτονται

υπό το φως του φεγγαριού .

Νιώθω την ψυχή μου να περιπλανιέται, να υπνοβατεί

και να χάνεται μέσα στις σκέψεις.

Σκέψεις που συγκεντρωθήκαν στο φως της μέρας.

Ενοχές, αγάπες, όνειρα μπήκαν στο μυαλό μου

και τώρα στοιχειώνουν με το χορό τους τον εαυτό μου,

βρίσκοντας τη δική τους θέση, διώχνοντας τον εγωισμό μου.

Τη νύχτα βλέπω τους φόβους μου κατάματα,

ό, τι φοβόμουν ή δεν ήθελα να δω μετά τα χαράματα.

Γιατί με τη δύση του ήλιου, δύουν τα πάντα

μένει μόνο η καρδιά και το μυαλό.

Και έτσι με την καρδιά και το μυαλό

προσδιορίζω τις σκέψεις που έκανα κάθε λεπτό,

αποφασίζοντας  να τις εντάξω στο δικό μου κόσμο, το μικρό.

Ένα κόσμο γεμάτο από  θραύσματα σκέψεων τη μέρα.

Ένα κόσμο που έχει μάθει να συγκροτείται τη νύχτα.

Τότε που όλοι μου οι φόβοι, οι σκέψεις

μπλέκονται με την αλήθεια της νύχτας,

δίνοντας νέα πνοή στο φως της μέρας.

Για κάθε μέρα προηγείται πάντα μια νύχτα.

Μια νύχτα που μαζεύει και ενώνει τα συντρίμμια της μέρας.

Για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή

μέχρι να έρθει το σκοτάδι

που θα μου δείξει τη ζωή μου τη μικρή.

                      Μπαμπάκα Γεωργία 

Σήμερα φόρεσα ένα / ζεστό κόκκινο αίμα (2ο μέρος)

Ποιητικές δοκιμές με αφορμή τους πρώτους στίχους από το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη " τα δώρα"

Τόσο όμορφα εκεί

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
την καρδιά μου
να σφυροκοπάει
κι έφυγα
μακριά
στο μυαλό
στα συναισθήματα
στην αγάπη
μόνη
γύρω όλα κόκκινα
λουσμένα στο αίμα
το δικό μου αίμα
που σταγόνα σταγόνα
φεύγει από μέσα μου
ανήκει σε σένα
αλλά εσύ δεν είσαι εδώ
τελειώνει το αίμα
το σώμα τόσο ωχρό
από κει ψηλά
τόσο λαμπερό
στις ακτίνες του ήλιου…

      Γκόστια  Ζωή                                                   

 

Χαρούμενο Σύννεφο

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα.
Το αγόρασα
από ένα μαγαζί
στη γωνία του δρόμου
από μια μελαχρινή κοπέλα

Μετά
στην παραλιακή
είδα τους ανθρώπους
να προχωρούν.
Πολλοί άνθρωποι
διαφορετικοί, μπερδεύτηκα
ζαλίστηκα, φορούσαν
μπλε, ροζ, κίτρινα,
μοβ χρώματα και
ξαφνικά ένας πολύ μεγάλος πιγκουίνος
με τρόμαξε.

Μετά πήγα παρά πέρα
είδα το Ρουβά
 να κόβει  βόλτα….

Αυτή είναι η ζωή!!!

 Ανεσιάδου Ελένη

Νυχτερίδα

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
Πήγαινε πολύ στο λευκό καυτό κορμί μου
σα λάβα έμοιαζε
με πράσινες νυχτερίδες
που έφευγαν για την άβυσσο
της ψυχής μου τον παράδεισο.
Τι κρύβει μια γυναίκα στην ψυχή της;
Μια περίπλοκη φωλιά για το φιλί της.
Μόνο η αγάπη ξέρει τι θα πει
να είσαι νυχτερίδα στην απέραντη γη.

                   Νάσογλου Σοφία

Σήμερα φόρεσα ένα / ζεστό κόκκινο αίμα (1ο μέρος)

Ποιητικές δοκιμές με αφορμή ένα στίχο από " τα δώρα" του Μίλτου Σαχτούρη ...

Κόκκινο 

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
Στην πασαρέλα ενός επαναστάτη γάλλου
Και μια πεταλούδα
πετά μόνη
αγωνίζεται για τη μοναδική
μέρα της ζωής της.

Κανένα δέντρο δε σαλεύει
Έχει φύγει πια ο άνεμος                                                               
που έφεραν εκείνοι.
Εκείνος ο άνεμος
Τόσο δυνατός μέσα μου …
Ο αέρας της αλλαγής                                                                
απότομος … ιδιαίτερος….
Σα μια στρατιά
που καταστρέφει τα πάντα…
Όμως δεν κουραζόμουν
να τον κοιτάω.

Ήταν κάτι καινούριο
Όχι , δε με κούραζε….
όπως οι βιτρίνες
 με τα πολύχρωμα φωσφοριζέ
μπλουζάκια που μοντέρνα
ζαλίζουν το μάτι σου ..

Προσπαθώ να διακρίνω
τη ζάλη όμως ο κόκκινος
σκελετός στα γυαλιά σου
σα μαγνήτης ελκύει το μάτι μου.

Το τίποτα παρέλαζε
μανιωδώς  μπροστά μου
σα κυνηγημένο
Όπως τρέχουν οι star
με τα ψηλοτάκουνα
για να παραλάβουν το βραβείο
λες και θα χανόταν από προσώπου γης.

Και τώρα τι?
Αυτό το πελώριο ΑΝ
ΑΝ είχα τολμήσει?
Τώρα η φλόγα δεν
θα έκαιγε μέσα μου
Ίσως το αίμα  να΄ χε παγώσει.

«Τι άλλαξε
λες και  πάνω στο διάφανο φως
μελάνι στάλαξε»
Κάπου το ΄ χα ακούσει αυτό.
Ίσως και να το ΄ χα διαβάσει κάπου …
Ίσως σε ένα σπουδαίο βιβλίο
Ίσως να ΄ ταν στιχάκι
σε ένα σαχλό περιοδικό
Ποιος νοιάζεται;

Απλά χαμένη στον κόσμο σου …
Έχεις απολαύσει τον καυτό καφέ σου …
βάφεις κόκκινα τα νύχια σου
κατά τύχη γλύτωσες από τη σφαίρα …
Άραγε θυμάσαι;
Ίσως σε κάποια άλλη ζωή …
Όταν το σώμα μου
δε θα ΄ ναι ο φόβος …

Ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες
Μα με τι να τις ταιριάσεις;
Τι πρόβλημα …
Και αυτή η φωνή στο ραδιόφωνο ..
Άγνωστη και τόσο οικεία
Σε καλημερίζει βιαστικά.
Η κίνηση … ο θόρυβος
της πάλης …
Σα να μουτζουρώνουν 
με μανία τον καθρέφτη σου
με κόκκινο κραγιόν…

Ο ιππότης που περίμενε
να την βάλει στο παραμύθι του
μάλλον έχασε το δρόμο
Ίσως να μη ΄ ρθει

Απέραντη θλίψη                                                             
στα δύο μάτια σου
Όμως γελάς καθώς πλησιάζει το τέλος
Με κοιτάς
Στιγμή δε μου μίλησες…
Απέναντι στο τέλος
Και εγώ δίπλα σου…
Όπως τότε…
μα δε θυμάσαι…
Δίπλα σου να φοράω
ένα ζεστό κόκκινο αίμα
Καμία πεταλούδα τριγύρω
Σιωπή .
              Γεωργοπούλου Παναγιώτα