Γύρισα , πέρασα το λιβάδι και κοιτάζω γύρω μου. Είναι το
παλιό υποστατικό του πατέρα μου. Η γούρνα στη μέση. Παλιά, άχρηστα εργαλεία,
μπερδεμένα μεταξύ τους, εμποδίζουν το
δρόμο προς τη σκάλα. Η γάτα καιροφυλακτεί στα κάγκελα. Ένα σκισμένο πανί,
τυλιγμένο μια φορά στο παιχνίδι γύρω από ένα κάγκελο, ανεμίζει στον αέρα.
Έφτασα . Ποιος θα με υποδεχτεί; Ποιος
περιμένει πίσω από την πόρτα της κουζίνας ; Καπνός βγαίνει από το φουγάρο, ο
καφές για το βραδινό φαγητό βράζει. Σου φαίνεται παράξενο, αισθάνεσαι στο
σπίτι; Δεν ξέρω, είμαι πολύ αβέβαιος. Αυτό είναι το σπίτι του πατέρα μου, αλλά
κάθε κομμάτι στέκει κρύα δίπλα στο άλλο κομμάτι, σαν το καθένα να ήταν
απασχολημένο με τις δικές του υποθέσεις , που εγώ άλλες ξέχασα , άλλες δεν
ήξερα καθόλου. Σε τι μπορώ να τους φανώ χρήσιμος, τι είμαι εγώ γι΄ αυτούς κι ας
είμαι γιος του πατέρα μου , του παλιού γεωργού . Και δεν τολμώ να χτυπήσω την
πόρτα της κουζίνας, μόνο από μακριά
αφουγκράζομαι , μόνο από μακριά αφουγκράζομαι όρθιος, όχι έτσι , σα να
μπορούσα να αιφνιδιαστώ σαν ωτακουστής. Και επειδή αφουγκράζομαι από μακριά ,
δεν ακούω τίποτε, μόνο ένα ελαφρό χτύπημα ρολογιού ακούω ή νομίζω πως ίσως
ακούω να έρχεται από τις παιδικές μέρες. Διαφορετικά τι γίνεται στην κουζίνα
είναι μυστικό αυτών που κάθονται εκεί, που το φυλάνε από μένα. Όσο πιο πολύ
διστάζει κανείς στην πόρτα, τόσο πιο ξένος γίνεται. Πώς θα ήταν , αν τώρα
άνοιγε κάποιος την πόρτα και με ρωτούσε κάτι. Δεν θα ήμουν τότε σαν ένας που
θέλει να φυλάξει το μυστικό του;
