.... υπό το φως των αισθήσεων .....

Αφορμή  ήταν μια ιδέα που είχε ένας από μας : να περιγράψουμε συναισθήματα που έχουμε βιώσει με εικόνες στις οποίες κάθε φορά κυριαρχεί μια αίσθηση   ( όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή) .
Το αποτέλεσμα,  άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πρωτότυπο,  είναι πάντως μια γνήσια προσπάθεια να εκφράσουμε ποιητικά στιγμές της ζωής μας …

Η χαρά έχει το απαλό ροζ χρώμα
της αυγής και του ηλιοβασιλέματος
Είναι η ζεστή και τρυφερή αγκαλιά μιας μάνας 
και το βελούδινο χάιδεμα της.
Είναι η μυρωδιά των λιβαδιών της άνοιξης 
και το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού...
Χαρά είναι το συναίσθημα που σχηματίζεται
 στα πρόσωπα των μικρών παιδιών
όταν ανοίγουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα.

Περιλαμβάνει όλες τις ευχάριστες και χαρούμενες στιγμές
της αγάπης και της αδελφοσύνης.
Η χαρά γαληνεύει την ψυχή και ηρεμεί το πνεύμα.
Είναι το αντίδοτο του θυμού και η  θεραπεία του φόβου.
Η χαρά γεννά την ευτυχία στον άνθρωπο!!!!
                                                                Κουντουράκης Αντώνης

Όλη μας η ζωή είναι τα συναισθήματα μας..Όπως ρέει το νερό, έτσι και αυτά κυλάνε μέσα μας..Κρύβονται βαθιά στην καρδιά μας, βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια..Είναι οι παντοτινοί μας σύντροφοι …..

Μίσος ·είναι να βάφεις το δωμάτιό σου μαύρο.
Να ουρλιάζεις, ενώ οι άλλοι γελάνε
Να χτυπάς κάποιον με το χέρι που κάποτε τον χάιδευες
Μια πικρή σοκολάτα.  

Ζήλια ·είναι το κίτρινο χρώμα
Η μυρωδιά του σάπιου
Μια ύπουλη φωνή που σε ωθεί στα άκρα
Η αίσθηση βελόνων που μπήγονται στην καρδιά σου.
                                                                            Κακαλή Όλγα

Φιλία · είναι ένα σχέδιο στη βρεγμένη άμμο της παραλίας
Μια μαλακιά, χνουδωτή μπάλα που πηγαίνει από χέρι σε χέρι
Η μυρωδιά του ποπ-κορν , καθώς μια παρέα βλέπει ταινία
Μια πολύχρωμη ζωγραφιά με έντονα χρώματα
Τα συννεφάκια που σχηματίζουν οι ανάσες στον παγωμένο αέρα
Μια σπίθα φωτός μες στο σκοτάδι
Τα κλακ από τσιχλόφουσκες που σπάνε
Ένα χέρι που σταματάει τα δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά σου.
                                                                                                       Κάλφα Ειρήνη

Φιλία ·  έχει το χρώμα του ήλιου που αντανακλά στη θάλασσα
Είναι η πρωινή μελωδία των πουλιών
Έχει άλλοτε τη ζουμερή γεύση της φράουλας και άλλοτε την πικρή γεύση ενός άγουρου φρούτου
Έχει τη μυρωδιά της άνοιξης και του φθινοπωρινού ανέμου
Είναι το άγγιγμα του πινέλου στον καμβά.                 Μπακαλούδη Τριάδα

Πόνος · είναι τα δάκρυα που πέφτουν σαν κρυστάλλινες σταγόνες βροχής
και χάνονται στο αδιέξοδο του παγωμένου προσώπου
Ένα μαχαίρι που σου σκίζει τα σωθικά
Οι εφιάλτες δίχως τέλος κάθε βράδυ
Το μυρμήγκιασμα του σώματος που θυμάται τα λάθη και τα κρίματα.   
                                     Γκόστια  Ζωή
                                                                        

Μοναξιά · είναι μια χτυπημένη καρδιά που χρειάζεται περίθαλψη και προστασία
Ένα ραγισμένο γυαλί στα βάθη της ψυχής σου
Ο καπνός ενός παρατημένου τσιγάρου που σχηματίζει τη λέξη «μόνος».

Λύπη · είναι τα παγωμένα δάκρυα που καταρρέουν από τα μάτια
σα γυάλινες ράβδοι
Ένα μισολιωμένο παγωτό στα χέρια ενός παιδιού
Ένας σφικτός κόμπος σε ένα σκοινί που είναι απίθανο να λυθεί.                          Παπαλιά Τζούλια                                            

Μοναξιά · είναι το βαθύ σκούρο γκρι της φουρτουνιασμένης θάλασσας
ο ήχος της απόλυτης σιωπής
ένα σπίτι χωρίς ανθρώπους,
έχει τη μυρωδιά της σκόνης πάνω στα παλιά έπιπλα
και το παγωμένο άγγιγμα του κρύου χειμώνα στις καρδιές των ανθρώπων.
                                                                 Φωτιάδης Φώτης

Αγωνία · έχει το σκούρο χρώμα της αγριεμένης βαθιάς θάλασσας
Είναι η ηχώ του αλόγου που καλπάζει σε γρήγορους ρυθμούς
Η γεύση πικραμύγδαλου και ενός καφέ χωρίς ζάχαρη
Η μυρωδιά του καμένου ξύλου
Η αφή του τεντωμένου σκοινιού και του σκουριασμένου σίδερου .
                                                                      Κωνσταντίνος Τούμπος

Αγωνία · είναι το ροκάνισμα των σωθικών σου την ώρα της αναμονής
οι χτύποι του χρονομέτρου πριν τελειώσει η προθεσμία
η τραχιά επιφάνεια του τείχους που σου αποτρέπει τη διαφυγή
δυο χέρια σφιχτά πιασμένα και μια καρδιά που λαχταρά ….

Ελπίδα · είναι το πράσινο φύλλο των πλατανόφυλλων
το φτερούγισμα των περιστεριών και το κελάηδισμα των αηδονιών
κάθε δροσοσταλίδα στο απέραντο λιβάδι
ο αέρας που σε χτυπάει κατά πρόσωπο στην κορυφή ενός βουνού.
                                        Τιάκα Μαρία 

" Κάπου να ανήκεις" του Φίλιππου Μανδηλαρά

Ο Γιάννης ζει με την οικογένειά του στην Τούμπα, κοντά στο γήπεδο του Π.Α.Ο.Κ.. Αυτός ήταν και ένας λόγος που υποστήριζε την ομάδα. Όπως όλοι έτσι και αυτός νιώθει την ανάγκη να ανήκει κάπου. Έχει επιλέξει να είναι αόρατος έχοντας τη θέση του τερματοφύλακα στην σχολική ομάδα. Γνωρίζει πολλά άτομα αλλά από όλα ξεχωρίζει τον Αντώνη και την αδερφή του. Όσο περνάει ο καιρός το ποδόσφαιρο παύει να είναι το μοναδικό του ενδιαφέρον και αρχίζει να ασχολείται με την ροκ μουσική. Στη συνέχεια κλείνεται στον εαυτό του και μέσα από τους στίχους της μουσικής προσπαθεί να καταλάβει ποιος πραγματικά είναι και τι νιώθει. Τότε η οικογένειά του αναγκάζεται να μετακομίσει στον Πειραιά λόγω της δουλειάς του πατέρα του. Εκεί όλα τα παιδιά είναι Ολυμπιακοί και τον κάνουν να νιώθει σαν ξένος. Έχοντας την ανάγκη να ανήκει κάπου γίνεται μέλος στον σύνδεσμο του Π.Α.Ο.Κ. και εκεί…κάνει κάποιες γνωριμίες. Επίσης εκείνο τον καιρό γνωρίζει την Ανθή η οποία διηγείται την ιστορία του. Σιγά-σιγά καταλαβαίνει πως… η ζωή είναι σαν το ποδόσφαιρο και έχει πολλές ανατροπές, μόνο που στο ποδόσφαιρο η μπάλα είναι μόνο μία, στη ζωή οι μπάλες είναι πολλές και έρχονται από παντού… Όμως τι γίνεται όταν κάποιος "σκάσει" την μπάλα ;