Το ποδόσφαιρο στην ποίηση (2)

ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ  (1927-1988)
Η ζωή μου

Μια μπάλα υπήρξε η ζωή μου
κλότσ΄ από δω
κλότσ΄από κει
γκολ! γκολ!!!
το χάσαμε το παιγνίδι.

ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
Επαρχιακό γήπεδο

Κόπηκε στα δυο η ζητωκραυγή μου όταν θυμήθηκα
πως στο ίδιο μέρος του γηπέδου είχαν ξαπλώσει
είκοσι εννιά ολόγυμνα πτώματα
χωρίς κεφάλια ….
                          ( Πριν από το θάνατο, 1958)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Κόκκινη κάρτα

του Τσαρούχη

Για λόγους πρόνοιας
συχνά επικοινωνώ από τώρα
με την Κόλαση.
Κι όλο ρωτάω κάτι φιλαράκια
πρώην αγγέλους
ποιες οι συνθήκες
και το τι μας περιμένει.
Μου λένε για καζάνια, γι΄ αλυσίδες
για βασανιστήρια, τα γνωστά.
Όμως εσχάτως επιμένουν
στον αθλητισμό:
εδώ οι ποδοσφαιριστές , μου λένε
με κομμένα πόδια
παίζουν νυχθημερόν
επάνω στ΄ αναπηρικά τους καροτσάκια.
Οι πρώην μπασκετμπολίστες
τώρα νάνοι δίχως χέρια
με το κεφάλι μάταια προσπαθούν
να φτάσουν το καλάθι.
το πιο φρικτό :οι μπάλες είν΄ τετράγωνες.
Κι οι φίλαθλοι, σε απόλυτη αμνησία
μπερδεύουν τις ομάδες τους
ζητωκραυγάζοντας λάθος
και φεύγουν πάντα κι όλοι
λυπημένοι.

             ( Άκυρο θαύμα, 1996)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ
Οδός Κωνσταντινουπόλεως

 

Σ΄ αυτό το δρόμο με τις πολυκατοικίες,
παλιά επαίζαμε .
Βγαίναν οι γείτονες και μας φώναζαν.
Ο αστυφύλακας
( ο ίδιος πάντα)                                                   
περνούσε και μας έπαιρνε το τόπι
που ΄ χαμε κάμει με πανιά.

Τώρα δεν παίζουνε παιδιά.
Τώρα ουρλιάζουν τροχοφόρα.
                             ( Ποιήματα, 2004)