Ταξίδι στο σχολείο του παρελθόντος

Στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας μαθητές της Α΄ τάξης του Γυμνασίου ζήτησαν από τους γονείς και τους παππούδες τους να ανασύρουν από τη μνήμη τους εικόνες και περιστατικά από το σχολείο του παρελθόντος. Ιδού τι κατέγραψαν ...

«Οι δάσκαλοι στα χρόνια της γιαγιάς μου ήταν αυστηροί. Οι μαθητές μέσα στην τάξη έπρεπε να κοιτάνε στα μάτια το δάσκαλο και να κάνουν απόλυτη ησυχία. Κάθονταν στα θρανία σε σειρές και αν έκαναν φασαρία ή δεν ήξεραν το μάθημα , τους έβαζαν τιμωρία να κάθονται στη γωνία της τάξης ή ασκούσαν σωματική βία  χτυπώντας τους τα χέρια, ώσπου στο τέλος δεν μπορούσαν να γράψουν.

Οι μαθητές φοβούνταν τους δασκάλους και ακόμα και έξω, όταν τους έβλεπαν , άλλαζαν δρόμο.

Η εκπαίδευση ήταν άδικη και αυστηρή για τους μαθητές και το μάθημα δεν ενδιαφερόταν για τον ψυχικό κόσμο του παιδιού.»

Η Γαβριηλίδου Πανδώρα από το Α1 κατέγραψε τη διἠγηση της συνονόματης γιαγιά της. 

« Μια χειμωνιάτικη μέρα του 1947 είχε χιονίσει πάρα πολύ. Οι δρόμοι του Σουφλίου είχαν σκεπαστεί από χιόνι κι οι άνθρωποι άνοιγαν μικρούς διαδρόμους ίσα ίσα για να μπορούν να κυκλοφορούν με τα πόδια.

Ο μπαμπάς ενός φίλου μου,  που ήταν φούρναρης, μοίραζε με το γαϊδούρι του ψωμιά σε όλη την πόλη. Ξαφνικά , ενώ κάναμε το μάθημα των μαθηματικών , μπαίνει απότομα μέσα στην τάξη ο πατέρας του φίλου μου και λέει: «Γιάνν’ έγυρει του γκατζόλ’, έλα να μάσουμει τα ψουμιά.» Αμέσως ο συμμαθητής μου τινάχτηκε κι άρχισε να τρέχει, για να βοηθήσει τον πατέρα του.

Μη χάνοντας ευκαιρία κι εμείς αρχίσαμε να τρέχουμε από πίσω του, τάχα για να βοηθήσουμε. Τελευταίος ακολουθούσε ο δάσκαλος φωνάζοντας να γυρίσουμε πίσω. Φυσικά κανείς δεν τον άκουσε κι έτσι την επόμενη μέρα υπήρξε η σχετική τιμωρία με τη βέργα του δασκάλου.»  

Ο Κωνσταντίνος Αλεξούδης διηγήθηκε το παραπάνω περιστατικό στον εγγονό του Κωνσταντίνο το νεότερο  από το Α1 

Ο μπαμπάς μου, όταν πήγαινε στο δημοτικό σχολείο έκαναν μια φορά το χρόνο θέατρο, όπου έπαιζε και ο ίδιος. Ο μπαμπάς μου μεταξύ άλλων είχε να πει τη φράση : «Σπιτάκι μου θα γύριζα, έχω φαμίλια ο δόλιος.» . Επειδή όμως δεν την τόνιζε σωστά , κάθε φορά που το έλεγε έτρωγε ξύλο στα χέρια με το χάρακα. Αυτό γινόταν επί μία ώρα συνεχώς, οπότε , αν και σε κάποια στιγμή το είπα σωστά, ο δάσκαλος του ξαναείπε να ανοίξει τα χέρια και του έδωσε ξανά ξύλο.

Ήταν μια πολύ οδυνηρή εμπειρία για τον μπαμπά μου.

Την ιστορία του πατέρα της Χαράλαμπου αφηγήθηκε η Παναγιώτα Μπαΐρα από το Α2

Το Σουφλί εκτός από τον τίτλο «η πόλη του μεταξιού» φέρει ακόμα έναν :το «δασκαλοχώρι». Το 1920 , μου είπε η γιαγιά μου, τα παιδιά στο σχολείο ντύνονταν κομψά, αν και ήταν φτωχά. Τότε δεν είχαν βιβλία, ούτε τετράδια, παρά μόνο ένα πινακάκι και ένα μολύβι. Ακόμη έπρεπε να υπακούν τους δασκάλους, γιατί , αν έκαναν του κεφαλιού τους, τους περίμεναν ξύλο και φωνές.
            Τα λόγια της γιαγιά του μας μεταφέρει ο  Αλατζιάς Θάνος από το Α1

Γράφαμε διαγώνισμα στην ιστορία, αλλά εγώ δεν ήξερα τίποτα. Ο συμμαθητής μου που καθόταν από πίσω μου –ήταν κοντός και κρυβόταν-ήξερε τις περισσότερες απαντήσεις. Του ζήτησα λοιπόν να μου τις πει κι εμένα κι αυτός άρχισε να ψιθυρίζει.  Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα κι έτσι αγανακτισμένος του φώναξα:

-Άντε ρε , μπίρι μπίρι, σκατά έχ΄ς στου στόμα΄ς;

Όλοι ξεκαρδίστηκαν στα γέλια , αλλά η καθηγήτρια μου φώναζε:

-Δεν ντρέπεσαι ; Δε φτάνει που σου λέει τις απαντήσεις , τον βρίζεις κιόλας!

-Ποιες απαντήσεις κυρία; Τίποτα δεν ακούω.
         Την εμπειρία του πατέρα του κατέγραψε ο   Γκουδούλας Μιχάλης από το  Α1

Μια μέρα η γιαγιά μου πήγε στο σχολείο αδιάβαστη. Η κυρία ξεκίνησε το μάθημα και άρχισε να ρωτάει τα παιδιά, όμως κανένα δεν ήξερε να απαντήσει. Η κυρία άρχισε να φωνάζει και για να τους τιμωρήσει , είπε πως θα τους κλείσει στην αποθήκη του σχολείου. Τότε όλα τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε και μόνο η γιαγιά μου γελούσε , γιατί της φάνηκε παράξενο. Η δασκάλα μόλις είδε τη γιαγιά μου να γελάει , είπε στα παιδιά να κάνουν μία συμφωνία · αν η γιαγιά μου έκλαιγε, δεν θα τους πήγαινε στην αποθήκη. Τότε όλα τα παιδιά άρχισαν να παρακαλούν τη γιαγιά μου να σταματήσει το γέλιο. Στο τέλος η δασκάλα άρχισε κι εκείνη να γελάει και αποφάσισε να τους το χαρίσει.              
Η Χριστίνα Κλαρνέτα από το  Α1 διηγείται ένα περιστατικό από τη σχολική ζωή της γιαγιά της.