"Οι δύο τετράποδοι φίλοι μου" της Δάφνης Γκώστια

Ποτέ δεν πίστευα ότι ένα τόσο μικρό σκυλί είχε τόσο μεγάλο ταλέντο. Κάθε φορά που περνούσα μπροστά από το σπίτι του ιδιοκτήτη αυτού του σκυλιού με έπιανε ξαφνικά ένας ενθουσιασμός. Μόλις τον έβλεπα να παίζει μπάλα τα ξεχνούσα όλα και τον κοίταζα για ώρες.

Τον έλεγαν Φρέντυ. Η ράτσα του ήταν Αγγλικό Κόκερ Σπανιέλ. Η αγαπημένη μου ράτσα. Είχε καστανό-ξανθο τρίχωμα, μελί μάτια, μεγάλα αυτιά, μια ουρά μεγάλη που συνεχεία κουνιόταν και μια μεγάλη μουσούδα. Ήταν τόσο όμορφο. Το σκυλί αυτό το είχε μια οικογένεια πολύ καλή και συμπαθητική. Έμενα σε εκείνη την γειτονιά και, επειδή το αγαπούσα πολύ, με αφήναν να πηγαίνω ό, τι ώρα ήθελα στο σπίτι τους και να το παίζω. Έτσι λοιπόν κάθε μέρα όταν τελείωνα τα μαθήματα μου και είχα ελεύθερο χρόνο, τον έπαιζα ή τον κοιτούσα για πολλές ώρες. Τα καλοκαίρια που πήγαιναν διακοπές εγώ τον φρόντιζα. Δεν ήταν μόνο μια υποχρέωση αλλά ευχαρίστηση για εμένα γιατί περνούσα τις ώρες μου φροντίζοντας τον. Του έβαζα μια μεγάλη λεκάνη γεμάτη νερό και όταν ζεσταινόταν έμπαινε μέσα και πλατσούριζε για να δροσιστεί. Κάθε μέρα τον πήγαινα βόλτα. Δεν υπήρχε μέρα που να μην ευχαριστηθεί μια ωραία βόλτα στην εξοχή. Όταν γυρνούσαμε στην γειτονιά μας υπήρχε μια βρύση, από όπου έτρεχε συνέχεια νερό μέσα σε ένα μεγάλο βαθούλωμα. Με αυτόν τον τρόπο και έπαιζε με το νερό αλλά έκανε και ένα κρύο μπάνιο. Μόλις έβγαινε τιναζόταν και με έκανε λούτσα. Αλλά δεν με πείραζε γιατί ήταν πολύ κάλος μαζί μου. Μετά τον πήγαινα στο σπίτι του. Του έδινα να φάει και, όταν τέλειωνε, ξάπλωνε έξω από το σπίτι του σαν φύλακας. Μια φορά την εβδομάδα τον έκανα μπάνιο να είναι καθαρός. Δεν του άρεσε πολύ να τον κάνουν μπάνιο. Αλλά με άκουγε. Αφού είχε ρίξει όλο το νερό έξω από την λεκάνη, μου έφερνε το παιχνίδι του να παίξουμε. Τον σκούπιζα με την πετσέτα αλλά την δάγκωνε. Του πέταγα και εγώ το παιχνίδι του να το φέρει για να αφήσει την πετσέτα, αλλά δεν την άφηνε με τίποτα. Μετά πολλά την άφηνε και μετά καθόμουν ώρες μέχρι να νυχτώσει και τον χτένιζα. Είχε πολύ και μακρύ τρίχωμα και έπρεπε να του το ξεμπλέξω. Όταν έρχονταν τα αφεντικά του, τον φρόντιζαν εκείνοι πια. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να τον αγαπάω.

Εγώ πάλι έλεγα στους γονείς μου να μου πάρουν ένα σκυλί οποιαδήποτε ράτσα, αλλά δεν με άφηναν. Την ημέρα των γενεθλίων μου το πρωί με ξύπνησε κάτι καταπληκτικό. Ένιωθα κάτι να με γλείφει στα μάγουλα. Ανοίγω τα μάτια μου και τι βλέπω; Ένα θηλυκό Αγγλικό Κόκερ Σπανιέλ να είναι πάνω στο κρεβάτι μου. Ποτέ δεν περίμενα να μου πάρουν ένα σκυλί ίδιο με τον Φρέντυ απλώς σε θηλυκό. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μου πάρουν. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Ο μπαμπάς μου είχε φτιάξει ήδη ένα σπίτι για το σκυλί μας. Μετά από μια εβδομάδα σκέψης βρήκα τι όνομα θα της έδινα. Την έβγαλα Νταίζη.

Όταν πήραμε την Νταίζη, ποτέ δεν παραμέλησα και τον Φρέντυ. Τα αγαπούσα και τα δυο το ίδιο. Δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω ήταν και τα δυο τόσο γλυκά. Πάντα ότι έκανα με την Νταίζη το έκανα και με τον Φρέντυ. Πήγαινα και τα δυο μαζί βόλτα. Μερικές φορές έφερνα τον Φρέντυ στην αυλή μας να παίξει με την Νταίζη ή πήγαινα την Νταίζη στο σπίτι του Φρέντυ. Τα κοίταζα για ώρες. Έβλεπα πόσο αγαπημένα και καλά σκυλιά ήταν και τα δυο. Κάποια μέρα πήγα την Νταίζη στον κτηνίατρο. Αυτός όταν την είδε είπε πως ήταν πολύ καλά στην υγεία της. Είπε και κάτι που με ενθουσίασε πολύ. Η Νταίζη ήταν έγκυος. Πόσο χάρηκα δε λέγεται. Ο πατέρας φυσικά ήταν ο Φρέντυ. Μετά από εννέα εβδομάδες κύησης η Νταίζη γέννησε εννέα πανέμορφα, γλυκά και μικρά κουταβάκια. Τα κουτάβια έμεναν μαζί με την μητέρα τους και ο πατέρας τα έβλεπα κάθε μέρα. Ρωτήσαμε τους ιδιοκτήτες του Φρέντυ αν τον αφήνουν να μείνει μαζί με τα κουτάβια και τη Νταίζη στην αυλή μας. Η απάντηση ήταν θετική.

Από τότε οι σχέσεις μας με τους γείτονες μας που είχαν τον Φρέντυ έγιναν καλύτερες και ζούμε μαζί με τα κατοικίδιά μας μια υπέροχη ζωή , που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να έχει