Σήμερα φόρεσα ένα / ζεστό κόκκινο αίμα (1ο μέρος)

Ποιητικές δοκιμές με αφορμή ένα στίχο από " τα δώρα" του Μίλτου Σαχτούρη ...

Κόκκινο 

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
Στην πασαρέλα ενός επαναστάτη γάλλου
Και μια πεταλούδα
πετά μόνη
αγωνίζεται για τη μοναδική
μέρα της ζωής της.

Κανένα δέντρο δε σαλεύει
Έχει φύγει πια ο άνεμος                                                               
που έφεραν εκείνοι.
Εκείνος ο άνεμος
Τόσο δυνατός μέσα μου …
Ο αέρας της αλλαγής                                                                
απότομος … ιδιαίτερος….
Σα μια στρατιά
που καταστρέφει τα πάντα…
Όμως δεν κουραζόμουν
να τον κοιτάω.

Ήταν κάτι καινούριο
Όχι , δε με κούραζε….
όπως οι βιτρίνες
 με τα πολύχρωμα φωσφοριζέ
μπλουζάκια που μοντέρνα
ζαλίζουν το μάτι σου ..

Προσπαθώ να διακρίνω
τη ζάλη όμως ο κόκκινος
σκελετός στα γυαλιά σου
σα μαγνήτης ελκύει το μάτι μου.

Το τίποτα παρέλαζε
μανιωδώς  μπροστά μου
σα κυνηγημένο
Όπως τρέχουν οι star
με τα ψηλοτάκουνα
για να παραλάβουν το βραβείο
λες και θα χανόταν από προσώπου γης.

Και τώρα τι?
Αυτό το πελώριο ΑΝ
ΑΝ είχα τολμήσει?
Τώρα η φλόγα δεν
θα έκαιγε μέσα μου
Ίσως το αίμα  να΄ χε παγώσει.

«Τι άλλαξε
λες και  πάνω στο διάφανο φως
μελάνι στάλαξε»
Κάπου το ΄ χα ακούσει αυτό.
Ίσως και να το ΄ χα διαβάσει κάπου …
Ίσως σε ένα σπουδαίο βιβλίο
Ίσως να ΄ ταν στιχάκι
σε ένα σαχλό περιοδικό
Ποιος νοιάζεται;

Απλά χαμένη στον κόσμο σου …
Έχεις απολαύσει τον καυτό καφέ σου …
βάφεις κόκκινα τα νύχια σου
κατά τύχη γλύτωσες από τη σφαίρα …
Άραγε θυμάσαι;
Ίσως σε κάποια άλλη ζωή …
Όταν το σώμα μου
δε θα ΄ ναι ο φόβος …

Ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες
Μα με τι να τις ταιριάσεις;
Τι πρόβλημα …
Και αυτή η φωνή στο ραδιόφωνο ..
Άγνωστη και τόσο οικεία
Σε καλημερίζει βιαστικά.
Η κίνηση … ο θόρυβος
της πάλης …
Σα να μουτζουρώνουν 
με μανία τον καθρέφτη σου
με κόκκινο κραγιόν…

Ο ιππότης που περίμενε
να την βάλει στο παραμύθι του
μάλλον έχασε το δρόμο
Ίσως να μη ΄ ρθει

Απέραντη θλίψη                                                             
στα δύο μάτια σου
Όμως γελάς καθώς πλησιάζει το τέλος
Με κοιτάς
Στιγμή δε μου μίλησες…
Απέναντι στο τέλος
Και εγώ δίπλα σου…
Όπως τότε…
μα δε θυμάσαι…
Δίπλα σου να φοράω
ένα ζεστό κόκκινο αίμα
Καμία πεταλούδα τριγύρω
Σιωπή .
              Γεωργοπούλου Παναγιώτα