Αν με ρωτάς για το αγαπημένο μου παιχνίδι ... ( α' μέρος)

"Ο Τούμπας" , της Μαρίας Έλενας Αρπατζάνη, Β1

Ο Τούμπας έχει στον σκελετό του ένα φανταχτερό κόκκινο χρώμα με ασημί τελειώματα και μια μαύρη σέλα με άσπρα κεφαλαία και έντονα γράμματα. Είναι το μηχανάκι μου, που μαζί του έχω περάσει ατελείωτες ώρες είτε μαστορεύοντάς το είτε χαλώντας το είτε πηγαίνοντας βόλτα. Του έδωσα αυτό το όνομα , γιατί έχω πέσει πάρα πολλές φορές από την ωραία του σέλα, άλλοτε με σοβαρά κατάγματα και άλλοτε με μικρές πληγές. Όμως όσο πέφτω, άλλο τόσο το θέλω, ίσως γιατί μου έγινε ένας τρόπος ζωής και κατά κάποιο τρόπο πάνω του μεγάλωσα. Μου δίδαξε τους κινδύνους στην άσφαλτο, μου έδειξε το σκεπτικό των οδηγών, με βοήθησε να μπω στη θέση των πεζών.

"Μόνο ο θεός ξέρει αν δουλεύει ακόμη.." , του Γιώργου Καμαργιαννούδη, Β1

Ένας ασύρματος μου χάρισε αξέχαστα παιχνίδια με τους φίλους μου. Η αλλαγή της φωνής από το παιχνίδι και το χακί χρώμα του μας έκαναν να νιώθουμε πολεμιστές, αν και τα όπλα μας δεν ήταν τίποτε άλλο  από κλαδιά δέντρων. Χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και φωνάζαμε αναστατώνοντας τη γειτονιά. Πατούσαμε το κουμπί του και απειλούσαμε ότι θα επιτεθούμε. Περάσαμε αξέχαστες εμπειρίες, αλλά τώρα είναι παρατημένος σε μια γωνιά στην αποθήκη και μόνο ο θεός ξέρει αν δουλεύει ακόμη.

 

" Κάτι μεταξύ μύγας και πάντα.." , της Αφροδίτης Μαλλίτου, Β1

Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια από όταν ήμουν μικρή είναι μία μηχανή. Μου την είχε κάνει δώρο ο παππούς μου και μόλις την είδα ενθουσιάστηκα πολύ. Ήταν επαναφορτιζόμενη και είχε τρείς τροχούς.

  Το χρώμα της ήταν κόκκινο με άσπρο όπως τα χρώματα του Ολυμπιακού. Από μπροστά ήταν άσχημη και έμοιαζε με κάτι μεταξύ μύγας και πάντα. Από πίσω έμοιαζε με τον πισινό ενός ελέφαντα και είχε ένα καλάθι που έμοιαζε με το κεφάλι ενός μικρού εξωγήινου και ήταν πολύ αστείο. Εκεί ρίχναμε με την αδερφή μου τις αποσκευές μας για τα ταξίδια με την μηχανή. Επίσης είχε φλας και κόρνα με ήχο μεταξύ πάπιας και αηδονιού.

  Το παιχνίδι που κάναμε με τη συγκεκριμένη μηχανή ήταν ατελείωτο. Άρεσε πολύ σε εμένα και την αδερφή μου και πολλές φορές τσακωνόμασταν για το ποια θα την οδηγήσει και ποια θα μπει στην πίσω θέση. Την λατρεύαμε και όταν τελείωνε η μπαταρία απογοητευόμασταν και η ανυπομονησία μας για να την ξανά  καβαλήσουμε ήταν τεράστια.

  Τώρα όμως που μεγαλώσαμε η μηχανή δεν μας χωράει και βρίσκεται στο υπόγειο. Όταν μάλιστα την αποχωριστήκαμε νιώσαμε πολύ λυπημένες. Σύντομα όμως θα την ξανά βγάλουμε για τα μικρά μου τα ξαδέρφια και εννοείται πως θα την οδηγήσω κι εγώ ξανά!!!!!!!!!!!!!