Ο πατέρας μου έχει ένα τζιπάκι τέσσερα επί τέσσερα, που τα
μπροστινά του φώτα μοιάζουν με μάτια βατράχου και το σώμα του με σκαθάρι. Τα καθίσματά
του είναι από αφρολέξ και θυμίζουν σκάφες πλυσίματος. Επειδή έχει μεγάλη
απόσταση από το έδαφος, για να το ανεβεί κανείς χρειάζεται ανεμόσκαλα. Το
τζιπάκι αυτό γίνεται και αμφίβιο, όταν πηγαίνει μέσα στα ποτάμια με βάθος έως
ενάμισι μέτρο και σκαρφαλώνει ακόμα κι
εκεί που δεν υπάρχει δρόμος. Από τα πολλά χτυπήματα όμως νομίζω ότι έχει μαζέψει και χωράει πλέον μόνο
δύο άτομα. Εγώ το ονομάζω «κλουβί», γιατί δεν υπάρχει πολύς χώρος να κινηθεί
κανείς, αλλά ο πατέρας μου το θεωρεί «εργοστάσιο αδρεναλίνης».
Λία Τοπαλούδη, Β4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.