Η γυναικεία γραφή… για τη Ρέα Γαλανάκη

"Ο άνθρωπος λοιπόν που γράφει, όταν είναι γυναίκα, ανοίγει μια πελώρια τσάντα, απ΄ όπου βγάζει ,…., πλυντήρια, κατσαρόλες, έπιπλα, σφουγγαρόπανα, εσώρουχα, τις μυρωδιές από τα εξαίσια ή από τα καμένα της φαγητά, τη λιβιδιακή της σχέση με το υπαρκτό ή ανύπαρκτο μωρό της, τις ερωτικές της σχέσεις όλες αδιαίρετα αλλά και κάθε μια ξεχωριστά , τις προηγούμενες γυναίκες της οικογένειάς της άλλες γριές και άλλες πεθαμένες , τον πατέρα και τα αδέρφια, τα΄ αρσενικά και τα θηλυκά της πρότυπα όπως κατά περιόδους διαμορφώνονται , τους φίλους γυναίκες άνδρες ή ομοφυλόφιλους που έχουν φύγει ή μείνει στη ζωή της, την ένταξή της και την αποχώρηση από κόμματα ή ομάδες, -και για να κλείσει ο κύκλος ξαναβγάζει πλυντήρια, σφουγγαρόπανα, έπιπλα, κλειδιά, γυαλιά του ήλιου κλπ. Μέσα απ΄ αυτόν τον τοκετό της τσάντας θα υπάρξει η ιστορία , μέσα από τη δική της βουβή, ανυπόληπτη συχνά και ιδιόρυθμη ταξική πάλη με το περιβάλλον θα φιλτραριστεί η πάλη των τάξεων, ο κίνδυνος της εξουσίας, κι άλλα. Μέσα από τον έρωτα , ή για να το πούμε πιο καλά, μέσα από την ήττα της αγάπης. Η ομολογία αυτής της ήττας είναι σταθερός σχεδόν τόπος στη λογοτεχνία των γυναικών. Δύσκολα υπάρχει αυτό που λέμε «νίκη» ή «εξουσία» σ΄ ένα μη στρατευμένο γυναικείο κείμενο."

( απόσπασμα από το κείμενο «Η γυναικεία γραφή και η καταραμένη Πανδώρα», περιοδικό «Λέξη» τχ 15 )