Ελένη Μπούκουρη Αλταμούρα ή Χρυσίνη Μπούκουρα ή Κριζίνι ή ο Κανένας

τα πολλαπλά εκμαγεία της Ελένης

Αρβανίτισσα και Ελληνίδα, με παιδεία ανατολίτικη ( ελληνική) και δυτική ( ιταλική) , ορθόδοξη και καθολική και «μάγισσα», γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άνδρα και δυστυχής «όταν έπρεπε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα», μητέρα χωρίς γάμο, σύζυγος χωρίς άνδρα, χαροκαμένη μάνα , παθιασμένη για ελευθερία και γνώση, ερωτευμένη με την τέχνη και σαλεμένη αποκρυφίστρια , ένας ξεχωριστός άνθρωπος στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος του 19^ου αιώνα,   η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος έζησε μια ζωή πολυτάραχη, σαν μυθιστόρημα.

Η Ρέα Γαλανάκη στο βραβευμένο της μυθιστόρημα « Ελένη ή ο Κανένας» έχοντας ερευνήσει εμπεριστατωμένα τη ζωή της Ελένης Μπούκουρα ψυχανεμίζεται και εικάζει τους απόλογους της ζωγράφου.

φωτογραφία της Ελένης Μπούκουρα

«Ότι αυτός ο άνδρας, που θα φωτογραφιζότανε και θα έμενε εσαεί, πιο πολύ από την ίδια του την ύλη, δεν υπήρξε, όντας μονάχα μια γυναίκα που ντύθηκε κι έζησε ένα διάστημα σαν άνδρας. Και ότι αυτός ο ανύπαρκτος , κυριολεκτικά ο Κανένας , αποφάσισε να φωτογραφηθεί αγέλαστος και είρων. Έτσι όφειλε να σταθεί, όχι από άγνοια ή έπαρση , μα επειδή βρισκότανε στο ρόλο του εκδικητή.»

απελπισία, βραβευμένος πίνακας της Ελ. Μπούκουρα

«… οι ιστορίες των μεγάλων , σοφά στρογγυλεμένες και συμπαγείς σαν σχολική υδρόγειος σφαίρα , όταν αδειάζουν τα σχολεία συνεχίζουν τις περιφορές τους, διάτρητες από θάλασσες οδύνης και χαράδρες σιωπών.»

Σαβέριο Αλταμούρα

«Άνεμε, σε ρωτώ λοιπόν, πού με οδήγησες; Πού διασκόρπισες τη στάχτη της γυναίκας που υπήρξα;»

Ιωάννης Αλταμούρας, ο πρωτότοκος γιος

«Όπου , μαζί με άλλες καθημερινές σου έγνοιες μου έγραφες ότι ανάμεσα στα δύο απέραντα γαλάζια το μάτι πρέπει σαν πουλί να ξεκουράζεται πάνω σε μια λουρίδα γης ή πάνω στο κατάρτι ενός μικρού πλεούμενου. Ότι τα φουσκωμένα ιστία πρέπει να αίρουν το σκαρί ανάλαφρα, σαν γήινη αμαρτία προς την εξιλέωσή της. Ότι τα κύματα γράφονται πάντοτε με τρίγωνα , η τρικυμία με λοξά αφρισμένα αυλάκια, η νηνεμία σαν δωδεκάχρονο κορίτσι μπροστά στον καθρέφτη.»

Ιωάννης Αλταμούρας , θαλασσογραφία

Ιωάννης Αλταμούρας, το λιμάνι της Κοπεγχάγης

«Είχα ακούσει ότι στη μετά τη ζωή ζωή των γυναικών το πόδι δεν πατά συνέχεια στη γη. Ότι ο νους αρέσκεται στο να αιωρείται. Ότι ο κόσμος μοιάζει πιο ανάγλυφος, αφού δάκρυα μάλλον, αλλά και άλλα ανεξήγητα, φουσκώνουνε το σχήμα των πραγμάτων , είτε βαθαίνουν τις παλιές ρωγμές και αποσιωπήσεις. Ότι τα επεισόδια του βίου προχωρούνε εφεξής από πολύ  μακριά , ισοπεδωμένα , αδιάφορα σχεδόν για την κανονική ζωή. Έτσι επρόκειτο να ζήσω.»

Ελένη Μπούκουρα, αυτοπροσωπογραφία