Μια μέρα ο παππούς μου πήγαινε να παίξει με τους φίλους του. Ήταν η ώρα 2 το μεσημέρι και , καθώς βρήκε στο δρόμο ένα αλουμινένιο κουτάκι , άρχισε να το κλωτσάει. Δεν είχε καταλάβει όμως ότι ο δάσκαλός του ήταν πίσω του και τον παρακολουθούσε. Την άλλη μέρα μόλις πήγε στο σχολείο , τον σήκωσε ο δάσκαλος και του είπε πως θα τον τιμωρήσει για «ανάρμοστη συμπεριφορά». Του είπε λοιπόν να ανοίξει τα χέρια κι άρχισε να τον χτυπάει με την κρανιά.
Θανάσης Κρόκος Α2
Θανάσης Κρόκος Α2
"Τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο ανέμελα , που δεν τα ξεχνά κανείς. Όταν πήγα πρώτη φορά στο Δημοτικό με περίμενε μια ζεστή τάξη και μια όμορφη δασκάλα, που εκτός από τα πρώτα γράμματα, μας έμαθε και πώς να γίνουμε σωστοί άνθρωποι. Αν και οι δάσκαλοι τότε ήταν πολύ αυστηροί, η δασκάλα μας ήταν πάντα χαρούμενη και καλοσυνάτη. Στα διαλείμματα το προαύλιο έμοιαζε με φουρτουνιασμένη θάλασσα, έτσι όπως τρέχαμε με τις γαλάζιες ποδιές κορίτσια και αγόρια. Τα παιχνίδια μας ήταν : κυνηγητό, σβούρες γύρω από τον ιστό της σημαίας και το χειμώνα τσουλήθρα στον πάγο.
Όλοι συμμετείχαμε στις εργασίες του σχολείου. Σαν εργατικά μυρμήγκια κουβαλούσαμε τα βιβλία από την αποθήκη του σχολείου , για να τα μοιραστούμε στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Το ίδιο γινόταν και όταν έρχονταν τα ξύλα για τις ξυλόσομπες που θα μας ζέσταιναν τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Ακόμη δε θα ξεχάσω τις γυμναστικές επιδείξεις που γίνονταν στο τέλος της χρονιάς, όπως και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, αλλά και τη χαρά που θα πηγαίναμε σε μεγαλύτερη τάξη. " Τα λόγια της μητέρας του καταγράφει ο Νταβρανίκας Δημήτρης, Α2
Ο πατέρας μου στο σχολείο είχε φάει πολλές τιμωρίες , αλλά η πιο αξέχαστη ήταν αυτή που έφαγε ως μαθητής του δημοτικού την τελευταία μέρα του σχολείου πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων. Το προηγούμενο απόγευμα όλη η παρέα μαζί με τον πατέρα μου έπαιζαν μπάλα. Όμως ένας από τους φίλους του έσπασε ένα παράθυρο της τάξης τους. Την επόμενη μέρα ο δάσκαλος έδειρε όλη την παρέα με το χάρακα για τιμωρία. Από το θυμό τους την ίδια μέρα οι φίλοι του μπαμπά μου έσπασαν όλα τα παράθυρα της τάξης . Μπακαλούδης Απόστολος, Α2
Όταν η μητέρα μου πήγαινε στο Λύκειο τη δεκαετία του ΄ 80 ήταν ένα ατίθασο και ζωηρό κορίτσι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να την έχουν συνέχεια στο μάτι οι καθηγητές και φυσικά με την πρώτη αφορμή να παίρνει απουσία. Έφτασε λοιπόν να έχει πολλές απουσίες και να είναι στο όριο να μείνει στην ίδια τάξη. Όταν ήρθε η στιγμή να κάνει κατάληψη όλο το σχολείο, η μαμά μου μαζί με την παρέα της δεν μπορούσαν να συμμετέχουν , γιατί αλλιώς θα έμεναν στην ίδια τάξη. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν μόνοι τους κατάληψη και να κρατήσουν ομήρους τους καθηγητές τους. Όταν έμπαινε ένας καθηγητής στην τάξη τον κρατούσαν υπό την ομηρία τους. Η απαίτησή τους ήταν να μην πάρουν απουσίες. Μέσα στην τάξη επικρατούσε χάος. Χόρευαν , χοροπηδούσαν , τραγουδούσαν, φώναζαν τα αιτήματά τους και έκαναν τη ζωή των καθηγητών κόλαση. Η προσοχή όλου του σχολείου στράφηκε στην τάξη της μαμάς μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περνούν αυτοί καλύτερα από αυτούς που ήταν έξω και έκαναν «και καλά» κατάληψη. Έτσι λοιπόν με τις διαπραγματεύσεις που έκαναν τα θέματα λύθηκαν , η κατάληψη τελείωσε και τα αιτήματά τους έγιναν δεκτά. Ως αρχηγός της τάξης η μαμά μου έφυγε ικανοποιημένη και χαρούμενη από την όλη κατάσταση.
Ξυδοπούλου Γεωργία, Α2
Ξυδοπούλου Γεωργία, Α2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.