Όμορφες στιγμές στο σχολείο

( Ο Γιάννης ονειρεύεται μια λαμπρή καριέρα και είναι αποφασισμένος να λιώσει τα παντελόνια του στο διάβασμα για να το πετύχει . Η Έλσα , συνομήλικη με κάποιους από τους καθηγητές της, αποφάσισε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή της. Και οι δύο  βλέπουν το σχολείο ως ένα χώρο αλληλεπίδρασης και ψυχικής επαφής..)

Στο σχολείο περνάμε όμορφες στιγμές · με  τους φίλους μας να κάνουμε πλάκες, βόλτες και πολλές φορές μικρές αταξίες.
Καλύτερα να μη ρωτάτε  εμένα ή την παρέα μου για αταξίες  που έχουμε κάνει. Είναι τόσες πολλές! Θυμάμαι  ακόμα  που ήμασταν  στην έκτη κι ο Μάκης άφησε ανοιχτές τις βρύσες των τουαλετών. Στο τέλος βέβαια  τον έπιασαν. Επίσης σα χθες μου φαίνεται που ξανά στην έκτη δημοτικού περπατούσαμε στο προαύλιο και η Σούλα με το Μάριο εξαφανίστηκαν. Τελικά τους βρήκαμε στο γραφείο των δασκάλων , για να πάρει ο Διευθυντής τηλέφωνο στους γονείς τους , επειδή μπουγέλωσαν το δάσκαλο των Μαθηματικών.
Ξέρω  τώρα τι σκέφτεστε , ότι οι αταξίες είναι κακό πράγμα. Ναι, κι εγώ το πιστεύω, αφού σε βάζουν τιμωρία οι γονείς και οι καθηγητές. Από την άλλη όμως  φέρνουν πολλές φορές τους μαθητές κοντά, αφού όλοι είναι μπλεγμένοι σε κάτι. Για παράδειγμα όταν ο Πέτρος προσπαθούσε να βάλει κόλλα στην κιμωλία , ώστε να τη φέρει στη δασκάλα μας κι εγώ φυλούσα σκοπιά έπιασαν τον Πέτρο, τον τιμώρησαν, αλλά μπλέχτηκα κι εγώ  επειδή , όπως είπε η κ. Μαίρη, δεν έπρεπε να τον αφήσω να το κάνει. 
                                                              Γιάννης Νινούδης, Β2

Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν για μένα λίγο παράξενη. Μη γνωρίζοντας κανέναν και η διαφορά ηλικίας που υπάρχει μ’ έκανε να νιώθω περίεργα.

Η βόλτα στο προαύλιο και η πρώτη κουβέντα με μαθητή μ’ έκαναν να χαμογελάσω. Ο Λευτέρης ήταν καταλύτης γέλιου και αισιοδοξίας. Η δε πρώτη ώρα μαθήματος είχε γέλιο , γιατί όλοι μπήκαν φουριόζοι στην αίθουσα - εγώ τελευταία -ψάχνοντας τα θρανία που θα είχαν για το υπόλοιπο της χρονιάς.

Πάντα ήθελα να καθίσω στο τελευταίο θρανίο και ποτέ δεν το είχα καταφέρει. Τώρα μου δινόταν η ευκαιρία, το τελευταίο ήταν άδειο και μου φώναζε : Έλα! Η πιο ουσιαστική και δημιουργική στιγμή μου στο σχολείο είναι όταν φτάνοντας πια στο μέσον της χρονιάς το θρανίο μου δέχεται επισκέψεις των συμμαθητών μου πια, και τα πρόσωπα πλαταίνουν και το βούρκωμα με βρίσκει πιο συχνά και το τελευταίο μου θρανίο πήγε μια θέση εμπρός , καθώς πίσω του ρίζωσε άλλο ένα και η «παρέα» των παιδιών (μου) μεγάλωσε.

Κι εγώ επίσης.

Έλσα Καραμπάτσα , Β2